We leven in een tijd waarin technologie ons dichter bij elkaar lijkt te brengen dan ooit. Met één druk op de knop kunnen we een bericht sturen naar iemand aan de andere kant van de wereld. We zijn continu ‘verbonden’ via social media, e-mails en WhatsApp. En toch voelen veel mensen zich eenzamer dan ooit.
Het verlangen naar échte verbondenheid, naar diepe, menselijke connectie, groeit. We zijn sociale wezens, gemaakt om samen te leven, samen te bouwen, samen te voelen. Maar ergens onderweg zijn we iets kwijtgeraakt. Over het brandend verlangen naar verbondenheid.
Het dierenrijk als spiegel voor verbondenheid
Mijn recente reis naar Oeganda bracht dit verlangen haarscherp in beeld. Dagenlang observeerde ik het dierenrijk – chimpansees, gorilla’s, groepen dieren die in perfecte symbiose samenleven. Geen enkel dier leeft geïsoleerd, tenzij het tijdelijk verstoten is. Dieren functioneren in roedels, in kuddes, in gemeenschappen. Ze voeden elkaars jongen op, beschermen de zwakken, zorgen voor elkaar.
Ik zag de bavianen en chimpansees elkaar vlooien, hun sociale structuren bewaken en hun jongen met een vanzelfsprekendheid omarmen die ik in onze westerse wereld steeds minder zie. Dit besef confronteerde me met mijn eigen werkelijkheid en de wereld waarin ik leef. Hoe ver wij mensen zijn afgedreven van deze verbondenheid. Hoe geïsoleerd we eigenlijk leven. En ook ik maak daar deel van uit.
Van isolatie naar eenzaamheid
In Nederland worden baby’s vaak al na een paar maanden naar de kinderopvang gebracht. Ouderen brengen we onder in verzorgingstehuizen. Gezinnen leven in aparte huizen, vaak ver bij elkaar vandaan. We zijn een samenleving geworden waarin ‘zelfstandigheid’ en ‘zelfredzaamheid’ de norm zijn, maar waar we tegelijkertijd steeds meer kampen met gevoelens van eenzaamheid en onthechting.
Toen mijn kinderen klein waren, voelde ik de innerlijke drang om me op professioneel vlak te ontplooien. Kinderopvang was daarin voor mij een vanzelfsprekende keuze. Maar als ik nu terugkijk, zie ik een bredere realiteit. In Oeganda zag ik kinderen die al op heel jonge leeftijd liepen, zelfstandig waren, zindelijk waren en zich onderdeel voelden van de gemeenschap. Ouderen die geen ‘last’ waren, maar een integraal deel van het dagelijks leven vormden.
Medemenselijkheid en een hechte gemeenschap
Wat wij in onze ‘wereld’ normaal zijn gaan vinden – een op zichzelf staand leven leiden, betrekkelijk onafhankelijk van familie en buren – is elders in de wereld ondenkbaar. In Oeganda noemen ze dit Ntu, een afgeleide van Ubuntu, een diepgewortelde filosofie uit het zuidelijke deel van Afrika die draait om de gedachte: Ik ben, omdat wij zijn. Een filosofie waarin medemenselijkheid en een hechte gemeenschap het fundament vormen.
Ik herken de paradox van enerzijds het verlangen naar verbinding en anderzijds het ontbreken ervan in het dagelijks leven. En ja, ons klimaat is er minder naar, we leven veel binnenshuis, zijn druk met onze eigen dingen. Maar zo blijft dat verlangen vaak onbeantwoord, omdat onze manier van wonen en leven er minder op ingericht is.
Steeds vaker hoor ik mensen praten over de wens om in communities te leven, om meer verbondenheid en gemeenschapszin te vinden. Maar hoe ziet dit eruit? Hoe kun je meer samenleven zonder jezelf daarbij te verliezen?
De dans van samen en alleen
Voor mij ligt de sleutel in balans. De balans tussen samen en alleen. In mijn Human Design-profiel als 6/2 voel ik dit sterk. De ‘2’ in mij – de hermit – trekt zich graag terug in stilte. Alleen zijn kan ik goed. Maar de ‘6’ vindt juist in verbinding haar grootste kracht. Voor mij betekent dit dat ik continu de balans heb te bewaken tussen deze twee. Afzondering is waardevol, maar echte vervulling komt pas als ik de verbinding opzoek. Ik zie dit als een dans, een lemniscaat waarin beiden constant in beweging blijven en ook moeten blijven. Ontstaat er een disbalans, dan is het vaak de verbondenheid in mijn leven die tekortschiet.
De juiste balans vinden
Zo zit ieder mens anders in elkaar. De uitnodiging is dan ook om te ontdekken hoe jij jouw eigen balans tussen samen en alleen vindt. Dit begint met bewustwording:
Wat is jouw ideale balans tussen samen en alleen?
Waar laad je van op: afzondering of juist contact?
Hoe kun je bewust momenten creëren waarin je jezelf én de ander ruimte geeft?
Misschien betekent het dat je vaker samen eet met vrienden. Misschien betekent het dat je een gezamenlijke werkruimte zoekt, of een project start met gelijkgestemden. Misschien betekent het dat je een community opbouwt, fysiek of energetisch: een groep mensen met wie je op een diepere laag verbonden bent.
Wat houdt je tegen om je echt te verbinden?
Waarom vinden we het zo moeilijk om ons écht te verbinden? Vaak is het angst. Angst om afgewezen te worden. Angst om niet gezien te worden. Angst om dichtbij te komen – bij anderen, maar vooral bij onszelf.
Echte verbondenheid vraagt moed. Het vraagt om jezelf te laten zien. Je niet verschuilen achter rollen, prestaties of perfectie, maar simpelweg aanwezig te zijn, in alle kwetsbaarheid.
Hoe zou jouw leven eruitzien als je vandaag een stap zet naar meer verbondenheid?
Reflectie: 5 vragen om jouw verbondenheid te verdiepen
- Hoe aanwezig ben jij in je relaties? Sta stil bij je laatste ontmoeting met een dierbare. Was je écht aanwezig, of was je met je gedachten ergens anders?
- Welke verbindingen voeden jou? Welke mensen omringen je? Geven ze je energie of kosten ze je energie? Hoe kun je bewust kiezen voor meer voedende verbindingen?
- Hoe fysiek ben jij in contact? Hoe vaak geef jij een knuffel, raak je iemand aan, houd je een hand vast? En hoe belangrijk is dit voor je?
- Hoe ziet jouw ideale balans qua samen en alleen eruit? Werk dit eens uit en kijk hoe je leven nu is. Wat kun je vandaag nog doen om deze kloof te dichten?
- Durf jij je kwetsbaar op te stellen? Wanneer heb je voor het laatst écht gedeeld wat er in je leeft? Met wie was dit. En wat zou er gebeuren als je dit vaker deed?
De weg terug naar elkaar
Als ik iets heb meegenomen uit mijn tijd in Oeganda, dan is het dit: we zijn niet bedoeld om alleen te leven. Net als de dieren in het wild, net als de gemeenschappen waarin Ubuntu leeft, zijn wij gemaakt om samen te zijn. Om elkaar te dragen. Om onszelf te herinneren via de ander en hebben we allemaal het brandend verlangen naar verbondenheid.
Vandaag is een mooie dag om die verbinding opnieuw te voelen. Om een ander in de ogen te kijken en écht aanwezig te zijn. Om je purpose te leven, en te laden in verbondenheid met anderen. Want pas dan krijgt jouw purpose waarde.
Ubuntu.
Behoefte aan sparring?
Misschien raakt deze blog ‘het brandend verlangen naar verbondenheid’ je. Wellicht voel je datzelfde verlangen naar diepere verbinding. Misschien weet je nog niet precies hoe, maar voel je wél dat het tijd is om beweging te creëren.
Laten we samen onderzoeken hoe jij de weg terug kunt vinden naar jezelf en naar anderen. Want de wereld heeft jouw vuur, jouw energie en jouw verbondenheid nodig. Neem hier contact met me op of plan hieronder direct – geheel vrijblijvend – een online afspraak in.
Evelien van Es is internationaal business & life coach, spreker en auteur van Wees Onverbiddelijk Jezelf en De Kracht van Purpose-gedreven organisaties. Ze begeleid individuen en teams bij hun transformaties, maakt het voor hen (nog) onzichtbare zichtbaar en helpt van binnenuit helderheid creëren. Evelien is warm, betrokken, intuïtief en resultaatgericht. Naast haar eigen (Signature 4 Success) methodiek, werkt ze ook met Human Design & de Gene Keys. Naast haar ruime ervaring als coach heeft ze 20 jaar ervaring in en voor het bedrijfsleven als leidinggevende, interimmanager en consultant. Ze heeft een Master degree in Sociaal Culturele Wetenschappen (VU) en is sinds 2006 ondernemer. Daarnaast werkt ze als vrijwilliger in een hospice. Meer info.
No Comments